Nog een paar uur en dan begint het nieuwe jaar. Daarom vanmiddag eens even gaan zitten voor een korte terugblik en vooruitblik.
Mijn hoogtepunten van 2022
Verhuizing / ons nieuwe huis in maart.
Paasweekend met neefjes in ons nieuwe huis & Paasbrunch.
Weekje Ameland: met familie en naar familie.
Quality weekend met Isa naar Zwier.
Besef dat ik gewoon alleen met Isa en Boris kan zijn een paar dagen als manlief weg is.
Eindelijk Licht op Noordeveld meegemaakt: heel bijzonder. Mijn papa herdenken ❤️.
Kerstavond met familie in ons nieuwe huis.
Weekje weg naar vuurwerkvrij park met sauna en prive zwembad.
Wat leerde ik van 2022?
Eigenlijk zijn er 3 hoofdthema’s die ik in mijn hoofd heb als ik over het afgelopen jaar nadenk.
Gehaast gevoel. Eigenlijk heb ik dat het hele jaar gevoeld. Too much to do. De hele tijd.
Alles kan een tandje lager, hoeft niet vandaag. Het komt goed, ook morgen.
Heb vertrouwen. In mezelf, mensen om mij heen en het universum. Alles komt goed. Altijd. Uiteindelijk.
Mijn doelen voor 2022
In plaats van voornemens, denk ik liever in doelen. Vind ik concreter. Ik heb er 5 gedefinieerd voor mezelf.
1. Elke dag mediteren voor meer rust en helderheid.
2. Mezelf vaker op nummer 1 zetten, mijn gezondheid, rust en zingeving zijn key.
3. Ik focus meer op dingen doen voor mezelf.
4. Focus op dankbaarheid voor dat wat er wel is en wat wel kan/lukt.
5. Focus op manifesteren: verder in verdiepen.
Verder ga ik begin januari weer eens dieper nadenken over wanneer ik het gelukkigst ben, wat mijn energiegevers en energievreters zijn. Alles om mijn jaar mooi te starten!
Kijk jij ook terug op jouw jaar en maak je plannen voor nieuwe jaar?
Terwijl ik dit schrijf, draaien mijn hersenen overuren. Want hoe ga ik schrijven wat ik bedoel. Nou gewoon door maar te beginnen.
Het begin van Love your life
Toen ik begon met Love your life was het schrijven van blogs een soort verwerkingsproces, maar ook een daginvulling. Ik deelde graag mijn ervaringen, had veel contact met lotgenoten (vooral via Facebook) en kon in deze blog echt mijn ei kwijt. Mijn gedachtes op een rijtje zetten.
Nu merk ik dat ik, na 7 jaar leven met hersenletsel, verder ben in mijn proces en niet alleen maar wil schrijven over mijn hersenletsel. Omdat ik zoveel meer ben dan dat en het ook niet meer zo alles overheersend is als in die begintijd.
Wat wil ik dan welmet Love your life?
Ik wil delen en inspireren over de dingen die nu een issue zijn voor mij, dingen die ik leuk vind, dingen die ik meemaak. Dus je gaat hier vanaf nu vooral vinden: avonturen van mij als moeder van een puber, hondenmama, fijne vakantieplekken of routes delend, onderwerpen die te maken hebben met mindset, over fijner slow living etc. Mijn lichtpuntjes van alledag deel ik met je op Instagram. Maar ook moeilijke momenten ga ik niet uit de weg en ik laat zien hoe ik daarmee deal. Mijn hersenletsel is onderdeel van mijn leven en komt heus nog wel eens voorbij in al deze verhalen en beelden.
De podcast gaat er komen, straks na de zomer denk ik. En ook het boek pak ik weer op.
Qua kanalen ga ik downsizen. Bestaat dat woord? Ik richt me alleen nog op Instagram, omdat ik daar zelf het meeste plezier uithaal. Dus je kunt mij hier volgen of op insta. That’s it!
Kruispunt
Ik heb een beetje een gevoel dat ik op een soort kruispunt sta. Misschien heeft het met de leeftijd te maken, zo halverwege je leven zijn, misschien met cursus die ik volg van Cosmic over manifesteren. Kan ook komen doordat ik qua wonen begonnen ben met een nieuw hoofdstuk samen met ons gezin. Wie weet zijn het de dromen die we samen hebben of mijn persoonlijke behoefte aan een gevoel van zingeving.
Na ruim 7 jaar leven met hersenletsel, is dit mijn nieuwe normaal geworden. Ik weet wat ik kan en niet kan. Mijn dochter gaat na de vakantie de laatste fase van de basisschool in. Dus alles bij elkaar heb ik heel sterk het gevoel dat het tijd is. Tijd voor verandering. Tijd voor mij. Tijd voor zoveel meer.
Ik hou jullie natuurlijk hier op de blog op de hoogte van mijn proces. En in de tussentijd geniet ik elke dag van de kleine dingen, die het leven zo mooi maken. Jezelf verliezen in dromen en ‘what if’s’ is makkelijk. Je vergeet snel te kijken naar wat je nu al hebt en dat is ontzettend jammer.
Het is een reis, zo voelt het voor mij. Maar de reis zelf is ook meer dan de moeite waard, niet alleen de bestemming.
Dus probeer ik echt te genieten van deze reis, elke dag weer. Dankbaar te zijn voor alles wat op mijn pad komt en iedere dag samen met mijn gezin en familie. Want in the end is dat toch echt het enige dat telt.
Heb jij wel eens op een kruispunt in je leven gestaan?
Het is een lastige tijd geweest de afgelopen jaren. De coronatijd. Voor iedereen, maar zeker ook voor kinderen. Kleine kinderen krijgen natuurlijk minder mee van deze tijd dan bijvoorbeeld de kinderen die het jeugdjournaal al kijken. Of misschien zelfs het gewone journaal en/of de krant lezen. Ongemerkt krijgen ze ook veel mee van de gesprekken die wij als ouders met elkaar hebben. En het is ook heel goed mogelijk dat een kind daar spanning van krijgt, ongerust of bang is.
Nu komt december er weer aan en ik weet nog dat toen Isa jonger was, ze dan ook altijd meer gespannen was. Want wat zou Sinterklaas allemaal weer meenemen, zo’n gekte ieder jaar weer. Kind werd er helemaal dol van.
Hoe zorg je dat je kind zo ontspannen mogelijk is, in moeilijke tijden, maar ook in die drukke decembermaand? En zeker ontspannen naar bed gaat ’s avonds. Ik probeer hier altijd wel bewust mee bezig te zijn. En nee, natuurlijk lukt het niet altijd om al deze 7 dingen te doen, maar er bewust mee bezig zijn, scheelt naar mijn mening echt al een heleboel. Daarom hier mijn 7 tips op een rijtje. Misschien heb je er ook wat aan!
7 tips om je kind te laten ontspannen
1. Maak na het avondeten een wandeling, ga fietsen of naar de speeltuin. Beweging maakt een stofje aan waardoor je je beter voelt.
2. Kijk niet voor het slapen gaan het jeugdjournaal. Vind je het wel belangrijk of wil je kind het graag kijken, kijk dan in de ochtend terug. Zo kan je kind het de hele dag verwerken en eventueel vragen aan je stellen.
3. Doe iets wat zij leuk vinden voor het slapen gaan. Knutselen, grappige film kijken, spelletje, boekje lezen.
4. Doe wat ontspannende yoga oefeningen. Op youtube kun je verschillende vinden die speciaal voor kinderen geschikt zijn. Vaak vinden kids dit super leuk om te doen!
5. Een fijne afsluiter van de dag is het boekje slaapklets. Hiermee kan je kind zijn hoofd leeg kletsen voor het slapen en neem je de dag nog even door. Lees ook mijn boekrecensie over dit boekje. Bestellen kan via bol.com.
6. Doe voor het slapen gaan samen een meditatie. Heerlijk ontspannend. Via de app van MeditationMoments heb je speciale kindermeditaties. Echt een aanrader. Ik zet nog vrijwel dagelijks een slaapmuziekje op hieruit.
7. Probeer eens essentiële oliën. Ik gebruik zelf de oliën van Young Living, die 100% natuurlijk zijn. Je kunt ze op de slaapkamer van je kind in een diffuser inzetten of bijvoorbeeld onder de voetjes smeren. Heel fijn. Zo heb je bijvoorbeeld de Lavendel en Stress Away die kindjes helpen lekker te gaan slapen zonder zorgen.
Ontspan zelf ook
Zoals met alles, geldt ook hier dat een kind zich spiegelt aan zijn ouders. Dus probeer zelf ook ontspannen de dag door te komen. Ga dus niet je eigen zorgen delen bijvoorbeeld met ze of met je partner. Kleine oortjes horen alles is mijn ervaring. Natuurlijk kun je bovenstaande tips aanpassen aan de leeftijd van je kind. En je kunt ook afwisselen. Vaak is het wel zo dat je iets wat langer moet volhouden om te kijken of het werkt voor jullie.
Wij hebben zelf heel lang slaapklets gebruikt en dat was echt een leuke afsluiter van de dag. Tegenwoordig doen we elke avond een meditatie samen en laat ik in de diffuser een van de oliën zijn werk doen. Ik probeer bewust bezig te zijn met ontspanning maar uiteraard lukt dat niet altijd. Deze 2 vaste onderdelen (meditatie en olie) geven ons rust bij het in slaap komen.
Heb jij nog goede tips om je kind te helpen ontspannen?
Een van de ergste dingen die je kan overkomen, dat een van je ouders overlijdt, is waarheid geworden in 2019 voor mij. Mijn vader is geheel onverwachts overleden…..Naast een groot verdriet voor mijn moeder, mij en mijn zus (en onze mannen) natuurlijk ook voor de kleinkinderen. Want wat waren die idolaat van hun lieve opa….Maar hoe ga je daarmee om, als iemand zo dichtbij overlijdt? Neem je ze wel of niet mee naar de uitvaart? Wat vertel je ze wel en niet?
Wij hebben veel gewoon op gevoel gedaan. Onze kinderen waren 6 en 8 jaar. Dus daarop zijn deze (ervarings) tips gebaseerd.
Mijn 8 tips hoe om te gaan met overlijden van een dierbare:
1. Slechte nieuws gewoon direct zeggen.
Wij kregen het telefoontje ’s nachts en het hele huis was dus in 1 keer wakker. Ik nam zelf de telefoon op en brak natuurlijk gelijk. Ik moest toen ook wel gelijk vertellen dat opa dood was. Het ergste moment uit mijn leven, maar het moest gezegd worden. Mijn dochter was 8 en begrijpt goed wat dit betekent. Natuurlijk waren we allemaal intens verdrietig en in shock. Wat heel mooi was, is dat mijn dochter gelijk zei, “ik troost je wel als je moet huilen hoor mama”.
2. Betrek ze bij veel en wees open.
Wij zijn na het nieuws direct naar mijn moeder gegaan, waar een paar uur later de uitvaartleider kwam om alles door te spreken. We hebben de kinderen daar min of meer bij gelaten, ze een beetje hun gang laten gaan. Wat meer schermtijd dan normaal, even buiten uitrazen met de papa’s. We hebben ze zelf gevraagd of ze bij het afscheid van opa wilde zijn. En of ze een mooie tekening voor hem wilden maken. Dat wilden ze gelukkig alledrie.
3. Leg dingen uit als ze erom vragen.
Hun eigen fantasie is vaak enger dan de werkelijkheid. Wij kregen vragen als (tussen haakjes onze antwoorden):
* Waarom is opa dood? (zijn hartje is ermee gestopt)
* Kan ik nu ook dood gaan? (iedereen gaat dood ooit, maar jij bent nog heel jong en gezond. Daar hoef je niet bang voor te zijn)
* Waar is opa nu? (opa zijn geest/ziel is in de hemel, zijn lichaam is alleen een verpakking, die heeft hij niet meer nodig)
* Wat gebeurt er op de crematie? ( dat is het afscheid van opa, dan vertellen wat mensen dingen over opa die ze leuk vonden, zijn we met zijn allen bij elkaar en luisteren naar muziek die opa mooi vond en denken met zijn allen aan hem. Op het laatst nemen we afscheid van hem, zeggen we dag opa, we houden van je)
* Wordt opa dan verbrand? (zijn lichaam heeft hij niet meer nodig, dus dat wordt weg gedaan ja. Het woord verbrand zoveel mogelijk vermeden, maar een van de kinderen wist dit al).
* Wat zit er dan in de kist straks (in de kist zit straks zijn verpakking, zijn lichaam).
4. Laat ze een tekening maken voor op de kist en koop bijvoorbeeld een bloem die ze voor de dienst op de kist mogen leggen.
Wij wilden ze tijdens de dienst geen prominente rol geven, omdat je niet weet hoe ze zich zullen houden tijdens de dienst zelf. We hebben dit dus vooraf gedaan toen we alleen met ons gezin waren. Dat ging heel goed.
5. Zorg voor back up tijdens de dienst voor opvang kids.
Hier had ik zelf niet aan gedacht tot ik het ergens las. Je weet niet hoe kinderen zo’n afscheid ervaren en op het moment zelf zullen reageren. Het is dus handig om een back up te hebben voor hen tijdens de dienst. Wij hebben de rij achter ons in de aula gereserveerd voor onze schoonfamilie. De andere opa’s en oma’s van onze kinderen, en de broer en zus van onze mannen en de broer en zus van mijn dochter (mijn bonuskids). Als ze het niet hadden getrokken, hadden we afgesproken dat een van hen ze mee zouden nemen de aula uit, zodat wij gewoon konden blijven zitten.
Dit is een gerust gevoel voor jezelf. Gelukkig was het bij ons niet nodig en hebben de kids zich voorbeeldig gedragen.
6. Laat het leven voor kids zoveel mogelijk doorgaan.
We hebben de kids zo snel mogelijk weer naar school laten gaan en deel laten nemen aan hun gewone leven. Dat werkte heel goed. Natuurlijk waren ze vaak verdrietig maar dat is niet erg. Ze hadden zo wel veel afleiding.
7. Geef ze ruimte voor hun verdriet.
Daarmee bedoel ik, laat ze het op hun manier doen. Willen ze vooral bij jou blijven, geef daar aan toe. Calculeer in dat ze een periode wat bozer zijn, dat merkte ikzelf heel erg aan Isa. Nog steeds wel. Praat veel over degene die overleden is. Dat doen wij in ieder geval wel. En probeer de mooie dingen te benadrukken. Dat werkt bij Isa goed.
8. Doe wat jij denkt dat goed is!
Misschien wel de belangrijkste tip. Er is veel op internet te vinden hierover. Maar je moet in the end gewoon doen wat voor jou en je kind goed voelt natuurlijk.
Wij hopen ze op deze manier geholpen te hebben om het overlijden van hun opa, van wie ze zo idolaat waren, een plekje te geven. En nee, het verdriet is niet weg. En nee, vergeten zullen ze het ook nooit. Maar het is helaas wel een onderdeel van het leven wat ze nog veel vaker mee zullen gaan maken. Door open en eerlijk erover te zijn, op hun eigen niveau natuurlijk, hebben we geprobeerd de dood geen taboe te laten zijn. Ze mogen altijd over opa praten, naar foto’s en filmpjes van hem kijken en om zijn ‘beroemde’ grapjes lachen. Het is en blijft hun grappige opa, van wie ze zoveel houden. Zolang ze hem op die manier blijven herinneren, is hij nooit echt helemaal weg uit hun leven!
En hoe erg is dat nou helemaal? Niet op vakantie gaan? Ik kan me niet herinneren wanneer ik niet op vakantie ben geweest in deze maand of het voorjaar…bizar eigenlijk, een luxe probleem ook.
Het voorjaar was altijd favoriet. Heerlijk voor de echte warmte van de zomermaanden, naar het Zuiden. Portugal, Andalusië, Griekenland, Zuid-Frankrijk, Kroatië, Toscane en ja ook Ameland behoorde tot onze bestemmingen de afgelopen jaren in het voorjaar.
Het zit er dit jaar helaas niet in. Vanwege Corona natuurlijk. We blijven in en om het huis, 2 weken lang. En dat is nieuw, voor ons in ieder geval. En ik vind het ook echt wel heel jammer. Had graag de caravan opgehaald voor het eerste caravan avontuur van het jaar. Nu richten we onze pijlen op de zomervakantie in augustus. We hebben dan al een kampeerplek geboekt met prive sanitair in Nederland. Voor het eerst begin van het jaar al geboekt. Hopelijk is het tegen die tijd mogelijk om te gaan kamperen.
Een heel klein sprankje hoop hebben we nog op de junivakantie. Hoe fijn zou het zijn om dan ook al een weekje weg te kunnen? Na al die weken quarantaine.
Dus erg om niet weg te kunnen? Nee. Het is jammer, that’s all! Erg is het voor al die mensen die doodziek zijn geworden door dit virus of zelfs zijn overleden.
Wij komen deze
‘ staycation’ wel door thuis.
Veel wandelen met Boris, op bekende en nieuwe plekken in de buurt
Filmmiddagen bij minder weer
Ouderwets spelletjes doen
Just dance samen doen
Bowlen op de WII
Lezen
Huis opruimen
Online musea bezoeken (heel leuk!)
Nieuwe recepten proberen
Lekkere dingen bakken
Knutselen tot we erbij neervallen
En wie weet heb ik ook wel tijd om te beginnen aan dat boek?!
Hoe nu verder? Het is een vraag die me meer en meer bezig houdt. De jaren zijn voorbij gevlogen. Jaren waarin ik heb leren leven met hersenletsel. Niet aangeboren hersenletsel (N.A.H.) dus. Voor degene die mij nog niet zo lang volgen, hier lees je meer over mij. En over waar ik als gevolg van mijn hersenletsel, vooral last van heb.
De eerste twee jaar
De eerste twee jaar na mijn herseninfarct, stonden vooral in het teken van revalideren en herstellen. In het AMC gingen ze er vanuit dat ik wel terug kon keren in mijn functie van projectmanager marketing en communicatie. Uiteindelijk. Tijdens mijn reintegratie heb ik dat zo hard geprobeerd bij Dream4Kids. Maar helaas lukte het niet om meer dan 10 uur per week te werken. Uiteindelijk kwam daar na 2 jaar ziek zijn, de WIA keuring. En ik werd 100% afgekeurd voor onbepaalde tijd. IVA dus.
Focus op inner circle
De jaren daarna kon ik me dus volledig focussen op mezelf, ons gezin en hoe ik me zo goed mogelijk kon voelen. Dat ging en gaat met vallen en opstaan. En is van veel afhankelijk. Ook van het seizoen. Ik weet inmiddels wel dat ik nog steeds doel-en resultaatgericht ben. Ik haal daar voldoening uit, levensplezier en energie. Daarom begon ik ooit deze blog. Om leven met NAH zichtbaar te maken, mijn verhaal en mijn leven te delen. Gevolgd door de Club van Moeders met Hersenletsel. Een mooi, ambitieus plan waar ik op zich nog steeds ik geloof. Maar realiseren met deze doelgroep toch lastig bleek. Dus dat plan heb ik aangepast.
Meer ruimte
Daarmee is er weer ruimte gekomen in mijn hoofd. Ruimte voor iets nieuws. Rode draad in mijn werk CV ook: starten en ontwikkelen van nieuwe dingen. Daar gaat ook nu mijn bloed sneller van stromen. Kost energie maar geeft zoveel energie terug ook.
Mijn gedachten gaan nu nog verschillende kanten op. Ga ik iets doen voor de community van 200 vrouwen die de Club nu al is? En zo ja, wat is mijn toegevoegde waarde, wat kan ik ze bieden en zitten ze daarop te wachten?
Ga ik iets doen puur voor mezelf? Bijvoorbeeld toch naar Cfx of Movethebrain om te kijken of er nog verbetering te realiseren is voor mij?
Ga ik iets doen met mijn uit de hand gelopen hobby schrijven? Toch dat boek schrijven, mijn ervaringsverhaal boordevol tips over NAH.
Of ga ik uit mijn comfort zone en iets compleet nieuws doen?!
Wie het weet mag het zeggen!
Corona gooit roet in eten
Ook hierbij helpt Corona niet. De afgelopen weken (en vrees komende weken ook) waren zwaar. Omdat iedereen thuis was en ik veelal juf speel. Dus weg ruimte die ik had. Dat is niet erg en het is zoals het is. Het dwingt me om beter en langer na te denken over mijn vervolgpad.
Als eerste ben ik vandaag gestart met de cursus ontdek je eigen kracht van Marlou Aarding. Twee weken, dat moet te doen zijn. Heel benieuwd wat het me brengt!
Hopelijk zijn we dan ook verder in het coronaproces en krijgen we langzaam onze ruimte terug. Ik mijn ruimte om te gaan doen waar mijn bloed van gaat stromen en hart van in de fik gaat. En wij met zijn allen weer om te gaan leven. Leven zoals leven bedoeld is! Dichtbij met familie en vrienden in real life!
loveyourlifedotblog.wordpress.com 