FAQ 3: Waarom ik ben gaan bloggen en jij dit ook kunt

Ik begin dit jaar eens goed, door de blogs die al een tijdje klaar staan om geschreven te worden, nu eindelijk eens te gaan schrijven 😉 Ik heb vorig jaar een keer op Instagram een vragenrondje gehouden en de meest gestelde vragen zou ik hier behandelen. Never happened. In ieder geval niet afgemaakt. Sorry daarvoor. De dagen en weken vliegen voorbij en ik heb dus niet altijd tijd om een blog te schrijven. Ik schrijf vaak ook in gedeeltes dus soms duurt het wat langer dan ik eigenlijk zou willen. Maar het is zoals het is.

De eerste FAQ was hoe ik hersenletsel heb opgelopen. en de tweede was FAQ 2: Moeder worden als je hersenletsel hebt, is dat een goed idee?

Vandaag FAQ 3: Waarom ben je gaan bloggen?

First things first. I love to write! Gedeeltelijk was teksten schrijven ook lang mijn werk. Een jaar of 15 was ik werkzaam in de financiële dienstverlening in allerlei marketing en communicatie functies. En tekst (en beeld) is daar een groot onderdeel van. Zowel offline als alles online. En vroeger schreef ik al lange brieven naar penvrienden. Dus ja, schrijven zit in mijn bloed.

Toen ik dus thuis kwam te zitten, ongewild, onverwacht en voor langere tijd, ging mijn radertje lopen. Wat zou ik gaan doen op de goede momenten? Schrijven kwam toen al snel boven dwarrelen. Ik besloot te gaan schrijven over het proces waar ik doorheen ging, wat ik leerde van en over leven met hersenletsel. En ook gewoon over mijn leven als moeder, als moeder met hersenletsel. Ik vond het heerlijk weer iets om handen te hebben. Naast natuurlijk het revalideren en wennen aan mijn nieuwe leven.

Wat doet het bloggen voor of met mij?

In eerste instantie was het schrijven gewoon een uitlaatklep om te schrijven wat in mijn hoofd om ging. Later begon ik het ook te zien als een soort dagboek voor later, voor mijn dochter bijvoorbeeld. Dat zij later kan zien hoe ons leven eruit zag toen zij klein was. En voor mezelf als terugblik en mooi overzicht van alles wat ik leuk vind om te doen en over te schrijven.

Naast de blog, richtte ik ook een Facebook groep op en daar kwam ik in contact met honderden lotgenoten. Met een paar van hen heb ik de club van moeders met hersenletsel opgericht. Inmiddels een community van 200 vrouwen met hersenletsel. Die elkaar door dik en dun steunt. Er is een besloten Facebook groep waar deze groep vrouwen elkaar online ontmoet. Dat is heel mooi om te zien.

Ik heb zelf ook met een groepje vrouwen hiervan intensiever contact en dat zijn echt super fijne, waardevolle contacten geworden. Een soort online vriendinnen kun je zeggen. We hebben voornamelijk contact via whats app en mail en dat is prima. We snappen elkaar zonder dingen uit te hoeven leggen.

Dus het bloggen heeft mij veel gebracht. Nieuwe zingeving aan mijn bestaan, een nieuwe online wereld en nieuwe online vriendschappen.

Wil jij ook gaan bloggen? DOEN!!!

Denk jij nu, dat wil ik ook? Doen zou ik zeggen. Ik ben van mening dat iedereen kan bloggen. Dus ook jij. En ik weet ook zeker dat het je goed doet om je hoofd te legen. Als je het spannend vindt, kun je altijd je blog op privé laten staan en een goede vriendin of je partner vragen mee te kijken voor je dingen online de wereld in gooit. Heb je vragen hoe ik dat verder heb aangepakt of wil je andere tips, schroom dan niet om me te contacten. Ik help je graag op weg! Geheel vrijblijvend en gratis uiteraard, just for fun.

FAQ 1: Hoe heb ik hersenletsel opgelopen?

Een tijdje geleden heb ik op mijn instagram kanaal een vragenrondje ingelast. Die vragen heb ik toen opgeslagen en ga ik hier de komende tijd beantwoorden. Ook omdat er veel nieuwe volgers bij zijn gekomen. Vandaag de eerste vraag:

Hoe heb ik hersenletsel opgelopen?

In maart 2015 kreeg ik last van mijn ogen. Mijn zicht werd anders, een soort sterren, die steeds zwarter werden, ik kon erg slecht tegen licht en had hoofdpijn. Dus wat deed ik, ik slikte paracetamol en toen dat niet hielp ibuprofen. Droeg zelfs binnen een zonnebril en ging thuiswerken ipv op kantoor zodat ik niet hoefde te autorijden. Natuurlijk was ik naar de huisarts geweest maar die gooide het op oogmigraine. En natuurlijk geloof je dat. Tegelijkertijd had ik last van mijn arm, schouder en nek aan de linkerkant dus liep bij fysio daarvoor. Dat was niets nieuws want dat waren allemaal bekende klachten. Met een drukke, stressvolle baan was het niet raar om die klachten te hebben. Veel van mijn collega’s hadden die immers ook. Normaal is dat natuurlijk niet, weet ik nu. Maar ik ging gewoon door en door. Op pijnstillers en onder het motto van niet lullen maar poetsen. Gaat vanzelf weer over.

Niet vanzelf over…

Maar dat ging het dus niet. Ik had al 2 weekenden beroerd doorgebracht in bed. Waarschijnlijk was ik toen zo overprikkeld (wist ik toen nog niet) dat dat het gevolg was van maar door gaan. Op een zondagavond ging het mis. Zat tv te kijken met Isa, mijn dochter van toen 3,5 jaar. Manlief stond in de keuken. En ik wilde wat tegen hem zeggen en deed dat ook, dacht ik, maar dat was dus gebrabbel. Ik weet nog dat Isa zei, kun je niet meer Nederlands praten mama? Manlief stond direct voor me en zei, je hebt een wegtrekker. Ik merkte toen direct dat het foute boel was en zei bel 112 maar. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zei ook nog, bel de buurman, dan ben je niet alleen tegen mijn man. Die stond er ook heel snel en had ook door dat het foute boel was. De ambulance was er snel en dus ging ik richting het AMC met manlief. Dochter werd gelukkig heel lief opgevangen door de buren.

Het ziekenhuis

In het AMC ging ik gelijk onder de CT scan en was het duidelijk dat ik een herseninfarct had gehad. Ik weet nog dat ik zei, zie je wel dat het niet gewoon oogmigraine is. Een soort opluchting , van zie je dat ik me niet aanstel. Ik was ook opgelucht dat het geen enge hersentumor was ofzo. Gek als je achteraf dit je bedenkt. Maar ik had werkelijk waar geen enkel idee wat me te wachten stond en wat een herseninfarct inhield. Gelukkig maar aan de ene kant. Ik voelde me ook verder wel weer ok. De meeste dingen trokken snel weg. In de ambulance kon ik snel weer praten. Mijn been trok de volgende dag weer bij.

Ik ging gelijk door de mallenmolen in het ziekenhuis. Ik kreeg een onderzoek naar mijn halsaders, die waren allemaal ok. Een echo van mijn hart om te kijken of daar een gaatje zat. Nee dus. Een heel uitgebreid bloedonderzoek om naar stollingsafwijkingen te speuren. Ook niet. Een MRI om te kijken wat er nou precies aan de hand was. Daar bleek dat het geen actueel infarct was, maar misschien wel van 2 weken geleden. En aan de plaats te zien zou het ook zo maar al vaker gebeurd kunnen zijn. Aan het getroffen gebied te zien. Speculeren, echt zeker weten zullen ze dat nooit,

Ik ging gelijk aan de bloedverdunners, van de familie die voorkomt dat de bloedplaatjes aan elkaar vast gaan kleven. Dus gelukkig geen trombosedienst. En een cholesterol pil om ervoor te zorgen dat de wanden van mijn bloedvaten in goede conditie blijven, niet om te verlagen want ik had ook geen hoog cholesterol. En geen hoge bloeddruk. Niets.

Oorzaak onbekend

Oorzaak infarct: onbekend. Ik heb het hele Young Stroke Policy onderzoeken doorlopen en nergens komt iets uit. Inmiddels weet ik dat bij 3/4 van de mensen met een infarct of bloeding op jonge leeftijd, geen oorzaak gevonden wordt. Aan de ene kant is dat balen, aan de andere kant wil je ook niet dat ze iets vinden waar je niets aan kunt doen. Aldus de neuroloog. We houden het dus op een vervelend geval van pech. Met een pilletje in de ochtend en een pilletje in de avond ben ik nu beschermd op herhaling.

Inmiddels zijn we ruim 5 jaar verder en hier op deze blog kun je lezen hoe ik mijn nieuwe leven vormgeef!

Binnenkort de volgende vraag: Waarom ben je gaan bloggen?

30 dingen waar ik blij van word

In willekeurige volgorde:

1. Mijn dochter

2. Stiekem kijken naar Isa als ze helemaal opgaat in het dansen

3. De zee en het strand (in alle jaargetijden)

4. Tripjes met ons gezin

5. Een yoga les bij Yogabyjo

6. Een nacht ongestoord slapen (liefst minimaal 8 uur)

7. Schrijven van blogs

8. Met mijn neefjes spelen

9. Cadeautjes uitkiezen voor familie en vrienden

10. Heerlijk Netflix serie kijken (scandinavisch voorkeur)

11. Lekkere kop thee

12. Een opgeruimd en schoon huis

13. Nieuwe schoenen

14. De zon

15. Varen in onze sloep op de Vinkeveense Plassen

16. Bijkletsen met dierbare vriendinnen

17. Chocolade

18. Ander heel lekker eten

19. Lekker tijdschrift lezen (Linda, Wendy, Jan)

20. Goed boek

21. Mooie notitieboekjes

22. Stoere tassen

23. Mooi gelakte nagels

24. Zachte voetjes

25. Een lief kaartje van een vriendin of familie

26. Foto's

27. Een massage

28. Een dag wat meer energie

29. Andere blije mensen

30. Een kind wat goed luistert 😬

Over mij

Ik ben Kesty, 43 jaar en moeder van Isa van 6 jaar. Ik woon samen in een dorpje 23 km onder Amsterdam en ben ervaringsdeskundige op het gebied van een CVA. In mijn geval was dit een herseninfarct in maart 2015.

In deze blog schrijf ik over mijn nieuwe leven. De zoektocht naar een nieuwe balans. Maar ik wil ook meer bekendheid geven aan de onzichtbare restverschijnselen  van NAH (niet aangeboren hersenletsel) en het effect dat dit heeft op je leven.

Schrijven is altijd mijn hobby en uitlaatklep geweest. Als meisje schreef ik al in dagboeken en had ontelbaar veel penvrienden. Later werd schrijven mijn beroep als marketing -en communicatie adviseur. Nu werken niet meer lukt, ga ik me in deze blog uitleven op momenten dat ik me goed voel.

En nee, ik ga niet alleen maar schrijven over NAH, ik ben immers zoveel meer dan dat. Ik ga schrijven over alles wat mij bezig houdt, hoe ik geniet van alle mooie momenten, hoe ik echt probeer te leven met de dag, waar ik energie uithaal, tips en tricks over leven met NAH en moeder zijn in zijn algemeenheid. De wonders of life zeg maar.

Mijn motto is: Love your life!

Lees je mee?

liefs Kesty

14 willekeurige weetjes over mij

Als ik zelf een blog volg van iemand vind ik het leuk diegene een beetje beter te leren kennen. Dat kan natuurlijk door het volgen van de blog en zo het leven wat iemand leidt. Maar dat kan ook door een lijstje als dit. Dingen die je misschien niet verwacht, een soort  ‘background information’. Voor diegenen die het interesseert natuurlijk…..hier komen 14 willekeurige weetjes over mij:

1. Ik na de middelbare school graag naar de school voor journalistiek wilde gaan. Toen vond ik schrijven dus al leuk. Bij de voorlichtingsdag werd er letterlijk gezegd dat als je in de ww terecht wilde komen, je deze opleiding moest gaan doen. Mijn vader stond direct buiten…..en ik dus ook.
2. De hotelschool ben gaan doen toen, om te ontsnappen aan het saaie kantoorleven. Veel oud klasgenoten gingen naar MEAO ofzo toen. Dat vond ik ubersaai.
3. Ik altijd gezegd heb dat ik nooit op een kantoor zou gaan werken. En 3 x raden wat ik meer dan 15 jaar heb gedaan? juist……
4. Ik vrij goed 3 vreemde talen spreek: Frans, Spaans en Engels. Dankzij internationale HEAO opleiding die ik na de Hotelschool ben gaan doen.
5. Vrijwel altijd op vakantie ging naar Frankrijk met mijn ouders en zusje en dus nu een echte francofiel ben.
6. Ik zelf ook op een camping in Bretagne heb gewerkt een zomer lang. Geweldig!
7. Ook een semester in Frankrijk gestudeerd heb. En daarvoor in Brussel gewoond en gewerkt heb.
8. Lekker internationaal georiënteerd ben geweest altijd.
9. De volgende landen onder andere inmiddels bezocht heb: Costa Rica, Cuba, Curacao, Tunesië, Spanje, Portugal, Engeland, Frankrijk, Italië, Duitsland, Kroatie, Griekenland, Estand, Letland, Ierland, Schotland, Denemarken, Zweden.
10. Ik dol ben op Barcelona en Andalusie. En de Spaanse taal ook trouwens.
11. Mijn vriend en ik de droom hebben om samen een camping te beginnen in Frankrijk. Mijn CVA kwam er even tussendoor. Nog steeds denken we buiten de paden en wat onze mogelijkheden nu zijn
12. Ik gek ben op strandleven, in alle jaargetijden.
13. Ik ontzettend veel foto’s heb! fotografie is een grote hobby, altijd al geweest. Heb altijd behoefte om alles vast te leggen in beeld. Heerlijk.
14. Ik ben verslaafd aan mijn iPhone en moet en ga daar echt van afkicken….ja, beloofd!

 

Een nieuw begin…

Dat is hoe ik maart 2015 wil zien. Een nieuw begin. Nee ik kan mijn werk als projectmanager Marketing & Communicatie niet meer doen. In ieder geval niet op korte termijn en ook niet op de manier die ik gewend was, fulltime. Maar is dat erg, dat is de vraag die ik mezelf stel. Is het erg om niet meer te hoeven rennen en vliegen elke dag. Is het erg om je kind niet meer naar de BSO te hoeven brengen? Is het erg om niet meer naar elke verjaardag te gaan? Is het erg om in een wat rustiger modus door het leven te gaan? Is het erg om eens stil te staan bij wat je nu hebt en te genieten van elke dag? en dus niet altijd maar te kijken naar de toekomst, wat willen we nog allemaal gaan doen en zien in de wereld. Is het erg om beter met je lichaam en geest om te gaan? te luisteren naar wat het je vertelt?

Nee. het antwoord op al deze vragen is: Nee. dat is niet erg. En sterker nog, het is misschien zelfs wel beter en fijner om zo te leven. Was mijn leven voor maart 2015 dan zo erg? Nee, ook zeker niet. Ik wist niet beter en werkte fulltime in de financiële dienstverlening. Al ruim 15 jaar. Jaren waarin ik genoten heb van werken met leuke collega’s, drukke werkweken en fijne salarisstroken. Maar ook jaren waarin ik altijd het gevoel heb gehad geleefd te worden, altijd enorm druk had op werk maar ook privé. Tijd om pas op de plaats te nemen, was er nooit. Maart 2015 veranderde alles door mijn herseninfarct en werd ik gedwongen pas op de plaats te nemen, op de brain care unit in het AMC.
Een nieuw begin dus…..